السلام علیکِ یا بنت رسول الله یا فاطمه الزهراء

چیزی نمانده بود به کوفه. یک نفر گفت: “آن دورترها نخل ها را ببینید، این جا که قبلا نخل نداشت.”
ولی نخل نبودند، حُر بود با هزار نفر دیگر. پرچم به دست.
رسیدند. خسته و تشنه. حسین(ع) دستور داد سیرابشان کردند. هم خودشان را، هم اسب های شان را. 
حُر گفت: “باید راهی را بروی که نه به کوفه برسد و نه به مدینه.”
حسین(ع) از سمت چپ به راهش ادامه داد. حُر و لشکرش هم با او هم راهی می کردند. گاهی هم مانع حرکتش می شدند. عبیدالله گفته بود به او سخت بگیرید. رفتند تا رسیدند به جایی که حسین(ع) ایستاد. گفت: “اسم این سرزمین چیست؟” 
گفتند: ”کربلا .” 
گفت: “توقف می کنیم، این جا همان جایی ست که خون های مان ریخته می شود.” 
دوم محرم بود. 

( “آفتاب بر نی” ؛ برگرفته از “منتهی الامال”، ج۱، ص۲۷۳)