جامانده...

 

عادت همه ی مادرها همین است. وقتی یک غذای لذیذی درست می کنند که باب طبع فرزندشان هم هست، اگر او نباشد، یا خواب باشد، یا سیر... برایش کنار می گذارند. من که در میان مادرانی که سراغ دارم ندیده ام بگوید بی خیال. می خواست اینجا باشد، بیاید سر سفره بخورد! همیشه سهم فرزند محفوظ است...

چند روز است به سفره دار این ایام، به همان که مهربان تر از مادر خطابش کرده اند، به مولایم، در دل می گویم: آخر ماه هم رسید من خواب مانده ام و جا مانده... گمان ندارم از سفره ی رنگانگ و پر برکت این ماه چیزی برایم کنار نگذارید. خوبان دل سیر از سر این سفره بلند شوند و من گرسنه بمانم... خوب یا بد همه فرزند شماییم و ...

( مرحوم حاج محمد اسماعیل دولابى)

 

---

اللّهُمَّ اَهْلَ الْکِبْرِیاَّءِ وَالْعَظَمَهِ وَاَهْلَ الْجُودِ وَالْجَبَرُوتِ وَاَهْلَ الْعَفْوِ وَالرَّحْمَهِ
خدایا ای اهل بزرگی و عظمت و ای شایسته بخشش و قدرت و سلطنت و ای شایسته عفو و رحمت

وَاَهْلَ التَّقْوی وَالْمَغْفِرَهِ اَسْئَلُکَ بِحَقِّ هذَا الْیَومِ الَّذی
و ای شایسته تقوی و آمرزش از تو خواهم به حق این روزی که

جَعَلْتَهُ لِلْمُسْلِمینَ عیداً وَلِمُحَمَّدٍ صَلَّی اللّهُ عَلَیْهِ وَ الِهِ ذُخْراً وَشَرَفاً وَمَزِیْداً
قرارش دادی برای مسلمانان عید و برای محمد صلی الله علیه و آله ذخیره و شرف و فزونی مقام

اَنْ تُصَلِّیَ عَلی مُحَمَّدٍ وَ الِ مُحَمَّدٍ وَاَنْ تُدْخِلَنی فی کُلِّ خَیْرٍ
که درود فرستی بر محمد و آل محمد و درآوری مرا در هر خیری که

اَدْخَلْتَ فیهِ مُحَمَّداً وَ الَ مُحَمَّدٍ وَاَنْ تُخْرِجَنی مِنْ کُلِّ سُوَّءٍ اَخْرَجْتَ
درآوردی در آن خیر محمد و آل محمد را و برونم آری از هر بدی و شری که برون آوردی

مِنْهُ مُحَمَّداً وَ الَ مُحَمَّدٍ صَلَواتُکَ عَلَیْهِ وَعَلَیْهِمْ اَللّهُمَّ اِنّی اَسْئَلُکَ
از آن محمد و آل محمد را - که درودهای تو بر او و بر ایشان باد - خدایا از تو خواهم

خَیْرَ ما سَئَلَکَ مِنْهُ عِبادُکَ الصّالِحُونَ وَاَعُوذُ بِکَ مِمَّا اسْتَعاذَ مِنْهُ عِبادُکَ الْمُخلَصونَ

بهترین چیزی را که درخواست کردند از تو بندگان شایسته ات و پناه برم به تو از آنچه پناه بردند از آن بندگان شایسته‌ات

السلام علیک یا اباعبدالله

 

 

ﻣــﺎ ﺭﺍ ﮐــﻪ "ﯾـﺎ ﻣﺠﯿــــــــــــــــﺮ ﻭ ﺍﺟــــــــــــــــﺮﻧﺎ "ﻋـــﻮﺽ ﻧــﮑــﺮﺩ

ﺩﻟﺘــــــــــــــــﻨﮓ ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﺤــــــــــــــــﺮﻡ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺩﻟــــــــﻢ...

 

 

 

---

پیشاپیش عید شما مبارک...

---

 

برای بهترین دوستان خود آرزوی شهادت کنید. (شهید علمدار)

 

21 رمضان

 

 

باز بعد از سال ها امشب دوباره خانه ما مهمان دارد، چه مهمانی...
در این مهمانی غمناک جای مادرِ آن روز ، در خانه ، پدر در بستر بیماری افتاده و این یعنی که مهمان می رود از خانه ما ، دیر یا زودش ندارد فرق چندانی...
ندارد فرق چندانی ز بس که «ابن ملجم» تیز کرده زهر آلوده ترین شمشیر دنیا را؛
همان زهری که آن را ساخته سازنده اش با «آتش» و «خون» و کمی هم «میخ در» با اندکی زخم زبان؛ در شهر پیغمبر... 

و از برق نگاه مهمان خانه ما، می توان فهمید امشب یا که فردا شب قراری با کسی دارد؛
کسی که سال ها با خاطراتش خار در چشمان خویش و استخوانی در گلو دارد...

---

 

این هفته هم گذشت تو اما نیامدی

خورشید خانواده ی زهرا نیامدی

از جاده ی همیشه ی چشم انتظارها

ای آخرین مسافردنیا نیامدی

صبحی کنار جاده تو را منتظر شدیم

 "آمد غروب،رفت وتوآقا نیامدی"

امروزمان که رفت چه خاکی به سر کنیم؟

آقای من ! اگر زد وفردا نیامدی

غیبت بهانه ای است که پاکیزه تر شویم

تا روبرویمان نشدی ، تا نیامدی!

 

17 رمضان

 

حجت السلام قدس[از شاگردان آیت الله العظمی بهجت] می گوید: روزی آقا [آیت الله العظمی بهجت] فرمودند:

در تهران استاد روحانیی بود که لُمعَتین را تدریس می کرد، مطلع شد که گاهی از یکی از طلاب و شاگردانش که از لحاظ درس خیلی عالی نبود، کارهایی نسبتاً خارق العاده دیده و شنیده می شود.

روزی چاقوی استاد (در زمان گذشته وسیله نوشتن قلم نی بود، و نویسندگان چاقوی کوچک ظریفی برای درست کردن قلم به همراه داشتند ) که خیلی به آن علاقه داشت، گم می شود و وی هر چه می گردد آن را پیدا نمی کند و به تصور آنکه بچه هایش برداشته و از بین برده اند نسبت به بچه ها و خانواده عصبانی می شود، مدتی بدین منوال می گذرد و چاقو پیدا نمی شود. و عصبانیت آقا نیز تمام نمی شود.

روزی آن شاگرد بعد از درس ابتداءً به استاد می گوید:

«آقا، چاقویتان را در جیب جلیقه کهنه خود گذاشته اید و فراموش کرده اید، بچه ها چه گناهی دارند.» آقا یادش می آید و تعجب می کند که آن طلبه چگونه از آن اطلاع داشته است.

از اینجا دیگر یقین می کند که او با (اولیای خدا) سر و کار دارد، روزی به او می گوید: بعد از درس با شما کاری دارم. چون خلوت می شود می گوید: آقای عزیز، مسلم است که شما با جایی ارتباط دارید، به من بگویید خدمت آقا امام زمان(عج) مشرف می شوید؟
استاد اصرار می کند و شاگرد ناچار می شود جریان تشرف خود خدمت آقا را به او بگوید. استاد می گوید: عزیزم، این بار وقتی مشرف شدید، سلام بنده را برسانید و بگویید: اگر صلاح می دانند چند دقیقه ای اجازه تشرف به حقیر بدهند.

مدتی می گذرد و آقای طلبه چیزی نمی گوید و آقای استاد هم از ترس اینکه نکند جواب، منفی باشد جرأت نمی کند از او سؤال کند ولی به جهت طولانی شدن مدت، صبر آقا تمام میشود و روزی به وی می گوید: آقای عزیز، از عرض پیام من خبری نشد؟ می بیند که وی ( به اصطلاح ) این پا و آن پا می کند. آقا می گوید: عزیزم، خجالت نکش آنچه فرموده اند به حقیر بگویید چون شما قاصد پیام بودی ( و ما علی الرسول إلا البلاغ المبین)

آن طلبه با نهایت ناراحتی می گوید آقا فرمود: لازم نیست ما چند دقیقه به شما وقت ملاقات بدهیم، شما تهذیب نفس کنید من خودم نزد شما می آیم...

 

---

امروز 17 رمضان  مصادف با شرفیابی "حسن بن مثله جمکرانی" در عالم رویا به محضر "امام زمان"(عج) و مأموریت یافتن او در ساخت مسجد جمکران (393 ق)

 

---

 

از خصوصیات بارز یاران امام زمان(عج) بصیرت و خردمندی آنهاست. در فتنه‌هایی که زیرکان در آن فرو می‌‌مانند، هوشیارانه راه می‌‌جویند و حق را از باطل می‌‌شناسند.

بصیرت و آگاهی عمیق آنان از اهداف، موجب می‌‌شود که در راه اطاعت از امام خویش و در احیای سنت‌ها و مبارزه با بدعت‌ها درنگ نکنند و در پی رسالت شرک زدایی، به همراه امام خود بت شکنی کنند و پیرایه‌هایی که به اسم دین در ذهن‌ها جای گرفته و با گذشت زمان تقدس یافته را نابود سازند. یاران مهدی(عج) امام خود را می‌‌شناسند و به او اعتقاد دارند، اعتقادی که در ژرف وجودشان ریشه دوانده و سراسر جانشان را فرا گرفته است. این معرفت، شناخت اجمالی نیست، بلکه معرفت به حق امام است.

اینک ما باید تاریخ را یک‌بار دیگر مرور کنیم تا بدانیم اگر به راستی خواستار گشایش هستیم، امر ظهور و فرج، بدون تقوا، صبر، عفت و بصیرت، محقق نخواهد شد.

 

من از گناه خسته ام...

 

 

 

اگر چه طبیبی و دوا درست میکنی
گهی برای خیر ما بلا درست میکنی

از اینطرف همیشه بارها خراب میکنم
از آنطرف همیشه بارها درست میکنی

گرچه من خجل شدم اگر چه سنگ دل شدم
تو از همین سنگ هم طلا درست میکنی

من از گناه خسته ام از اشتباه خسته ام
بجان مادرت بگو مرا درست میکنی؟

گدای آستانه ات شدن به دست ما نبود
تو با کریمی خودت گدا درست میکنی

کنار تو غریبه های شهر نیز راحتند
تویی که از غریبه آشنا درست میکنی

اگر بناست بعد از این مرا خراب تر کنی
از اول این خراب را چرا درست میکنی؟

از این دلی که سالهاست بندگی نکرده است
فقط تویی که بنده ی خدا درست میکنی

تویک غروب میرسی وگنبد بقیع را
شبیه گنبد امام رضا درست میکنی

 

 *************************************************

 

همیشه نشسته ایم و پشت سر هم برایش «باید» بافته ایم. لیست بلند بالایی از «باید»ها ساخته ایم تا او بیاید و همه شان را به تنهایی بر دوش بکشد و تمام درد های جامعه بشری را به تنهایی مداوا کند و تمام انتظارات ما را برآورد. هر وقت از دنیا خسته می شویم، هر وقت مشکلی آزارمان می دهد، فارغ از این که چقدر بزرگ یا به کجا مربوط باشد، آهی می کشیم و می گوییم: «آقا می آید و همه مشکلات را حل می کند.»، «آقا که آمد باید فلان شخص را فلان کند»، «آقا که آمد باید این کار را این طور درست کند» و هزاران جور جمله جورواجور دیگر. هر چه فکر می کنم یادم نمی آید جایی به خودم گفته باشم«آقا از من چه انتظاری دارد؟» خوب که فکر می کنم، می بینیم ما شده ایم درست لنگه بنی اسرائیلی هایی که به موسایشان گفتند: «ما همین جا نشسته ایم؛ تو با خدآیت برو و دشمنان را از ارض موعود بیرون کن؛ بعد ما می آییم و با آرامش در آن سرزمین زندگی می کنیم.» انگار ما هم می خواهیم موسایمان را که می آید تا نجات مان دهد و از چنگال فرعون ها برهاند؛ تک و تنها، با خدایش به جنگ ها و سختی ها بفرستیم و منتظرش بمانیم تا با پیروزی برگردد و یک جهان پر از صلح و آرامش را دو دستی تقدیم مان کند. آیا زمان آن نرسیده است که از خود بپرسیم «او از من چه انتظاری دارد؟» شاید اگر او را بشناسم، انتظاراتش هم برایم شناختنی شوند...

ماه خدا

 

 

شَهْرُ رَمَضَانَ {ماه رمضان}
الَّذِیَ أُنزِلَ فِیهِ الْقُرْآنُ {همان که پایین آمده است (نازل شده است) در آن قرآن}
هُدًى لِّلنَّاسِ وَبَیِّنَاتٍ مِّنَ الْهُدَى وَالْفُرْقَانِ {هدایت گری ست برای مردم و (دارای) دلایل آشکارِ (بینات) هدایت و جدا کننده حق از باطل (فرقان)}
فَمَن شَهِدَ مِنکُمُ الشَّهْرَ فَلْیَصُمْهُ {پس هرکه درک کند از شما ماه (رمضان) را پس باید روزه بگیرد آن را}
وَمَن کَانَ مَرِیضًا أَوْ عَلَى سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِّنْ أَیَّامٍ أُخَرَ {و هرکس مریض باشد و یا در سفر،پس (برای او) عِده ای ست از روز هایی دیگر (باید قضایش را به جا آورد)}
یُرِیدُ اللّهُ بِکُمُ الْیُسْرَ وَلاَ یُرِیدُ بِکُمُ الْعُسْرَ {می خواهد خداوند برای شما آسانی را و نمی خواهد برای شما سختی را}
وَلِتُکْمِلُواْ الْعِدَّةَ وَلِتُکَبِّرُواْ اللّهَ {تا سرانجام کامل کنید شمار (روزهاى روزه‏) را  و تکبیر بگویید (بزرگ بشمارید) خداوند را}
عَلَى مَا هَدَاکُمْ{براى اینکه (او) شما را هدایت کرده است}
وَلَعَلَّکُمْ تَشْکُرُونَ {و باشد که شکرگزار باشید}

بقره 185

---

خدایا! ما بندگان ضعیف هستیم، ما بندگانی هستیم که هیچ نداریم، ما هیچیم و هرچه هست تویی. ما اگر چنانچه خلاف می‌کنیم نادانیم، تو بر ما ببخش. تو ما را به این ماه مبارک رمضان وارد کن به طوری که با رضای تو وارد بشویم در او. خدایا! تو ما را لیاقت بده که در این مهمانی که از ما کردی به‌طور شایسته وارد بشویم
امام خمینی-صبح ۹ خرداد ۱۳۶۳ / ۲۸ شعبان ۱۴۰۴

 

هذا یوم الجمعه...

 

 

من به چشم هایم صبوری آموخته ام...سالهاست!

تو اما می شود

گام هایت را کمی تندتر...؟؟

 

جمعه ها

کوچه به کوچه

دلم برایت می سوزد!

 

---

آیت الله محمدعلی جاودان (حفظه الله):

 

" یکی از وظایف امام در دوران امامتش ، هدایت مردم است. اگر فردی از امام در زمان امامتش طلب هدایت کند، بر امام واجب است که وی را هدایت نماید. اکنون ما در زمان امامت حجت بن الحسن العسکری(عج) قرار داریم و اگر از ایشان بخواهیم که راه را نشان دهد و ما را هدایت نماید، حتما این کار را خواهند کرد. "

 

شما دعا کنید

 

 

شما دعا کنید

 

زمان شاه بود که پدرم شهید شد. بعد که رفتیم پیش امام، گفتند: پدرت شهید شده.
یک دفعه دیگر هم که پیش امام رفتیم از ایشان پرسیدم آقا امام زمان کی می آیند؟ امام روی سرم دست کشیده و گفتند: «شما دعا کنید، شما دعا کنید». 1
*******

 

 

در جشن نیمه شعبان حضور یافتند

 

در مورخه دوشنبه 58/4/18 ساعت ده شب بود که امام بدون اطلاع قبلی به خیابانهای قم که مردم به مناسبت جشن نیمه شعبان آنها را آذین بسته بودند، آمدند و در شهر گردش کردند. پس از آن در مجلس جشنی که ساکنان خیابان چهارمردان برپا کرده بودند شرکت فرمودند.2
*******

 

 

سعی کن دعای عهد را بخوانی

 

یکی از چیزهایی که امام در روزهای آخر به من توصیه می کردند خواندن دعای عهد بود. ایشان می گفتند: «صبح ها سعی کن این دعا را بخوانی، چون در سرنوشت دخالت دارد».3
*******

 

 

چهل روز دعای عهد می خواندند

 

امام حتی در موقعی که در بیمارستان بستری بودند از انس با کتاب مفاتیح الجنان غافل نبودند. پس از رحلت جانگداز ایشان که مفاتیحشان را از بیمارستان به بیت منتقل می کردیم متوجه شدیم امام در مفاتیح خود در کنار دعای شریف عهد که آن را یک اربعین می خواندند، تاریخ شروع راهشت شوال نوشته اند.4
*******

 

 

مگر حضرت صاحب(علیه السلام) به من خلاف می فرماید؟

 

یکی از فضلای مشهد... به نقل از یکی از دوستانشان تعریف می کردند، در نجف اشرف خدمت امام بودیم، صحبت از ایران به میان آمد، من گفتم: این چه فرمایشهایی است که در مورد بیرون کردن شاه از ایران می فرمایید؟ یک مستأجر را نمی شود بیرون کرد، آن وقت شما می خواهید شاه مملکت را بیرون کنید؟ امام سکوت کردند. من فکر کردم شاید عرض مرا نشنیده اند لذا سخنم را تکرار کردم. امام... فرمودند: ...چه می گویی؟ مگر حضرت بقیه الله امام زمان، صلوات الله علیه، به من (نستجیرُبالله) خلاف می فرماید؟ شاه باید برود.5
*******

 

 

شاید از طرف امام زمان(علیه السلام) باشد

 

روز 22 بهمن که امام فرمان دادند مردم در خیابانها بریزیند چون ما مملکت نظامی نداریم. این جریان را به مرحوم آیت الله طالقانی اطلاع دادند، در آنجا من در خدمت ایشان بودم. آیت الله طالقانی از منزلشان به امام در مدرسه علوی تلفن زد و مدت یک ساعت یا نیم ساعت با امام صحبت کردند،... آیت الله طالقانی مرتب به امام عرض می کنند آقا شما ایران نبودید، این نظام پلید است، به صغیر و کبیر ما رحم نمی کند، شما حکمتان را پس بگیرید. و مرتب شروع کردند از پلیدی و ددمنشی نظام گفتن تا شاید بتوانند موضع امام را تغییر بدهند، تا ایشان این فرمانی را که راجع به ریختن مردم به خیابانها داده اند پس بگیرند. برادران یک مرتبه متوجه شدند آقای طالقانی گوشی را زمین گذاشته و به حالت متأثر رفت و در گوشه اتاق نشست. برادران که این گونه دیدند بعد از لحظاتی خدمت ایشان رفتند... به مرحوم آیت الله طالقانی اصرار کردند که جریان چه بود؟ ایشان گفتند: هر چه به امام عرض کردم، حرف مرا رد کردند و وقتی دیدند من قانع نمی شوم فرمودند: «آقای طالقانی، شاید این حکم از طرف امام زمان باشد»این را که از امام شنیدم دست من لرزید و با امام خداحافظی کردم چون دیگر قادر نبودم که حتی پاسخ امام را بدهم.6

 

---

پی نوشت ها :

1. برداشتهایی از سیره امام خمینی(ره) ؛ ج 1، ص 203
2. برداشتهایی از سیره امام خمینی(ره) ؛ ج3، ص 40
3. برداشتهایی از سیره امام خمینی(ره) ؛ ج 3، ص 42
4. برداشتهایی از سیره امام خمینی(ره) ؛ ج 3 ص 43
5. برداشتهایی از سیره امام خمینی(ره) ؛ ج 3، ص 157
6. برداشتهایی از سیره امام خمینی(ره) ؛ ج 3، ص 158

 

 

السلام علیک یا روح الله...

قمر بنی هاشم

 

 

تمام دنیا دست هایت را می شناسند.

دست هایی که دستان خداست و از آستین رشادت و شهادت و مهر تو بیرون آمده.

همان دست هایی که دستان پر سخاوت دریاست و تمام آب های دنیا را شرمنده خویش کرده است.

دست های تو را نمی شود نادیده گرفت:

چون دستان خدا فراتر از همه دست هاست.

هرکه با دست های تو بیعت کند.

دستان خدا را در آغوش گرفته است.

دست هایت آیینه دستان پر پینه مردی است که تمام هستی در دست ولایت اوست.

مردی که سالیان سال نان بینوایان را بر دوش می گرفت و بر در خانه های شان می برد و سفره های شان را نمک گیر خویش می کرد.

تو فرزند دست های حیدر ی.

دست های تو آب آور زمین شدند.

دستان تو ساقی روزگارند.

دست هایت،برکت عشق را در سفره های عاشقان می نهند.

اینک نان و خرما نه، که از تو آب حیات می طلبیم.

---

 

 

میلاد اباالفضل العباس (ع)، ماهتاب شب های غریبی حسین(ع) و اسوه باشکوه جانبازی مبارک باد.

 

نسبت انتظار فرج و انتظار وصال

 

شخصی تعریف می کرد که روزی در زمینه علائم ظهور با روایتی برخورد کردم که به یکی از نشانه های محقق شده ظهور اشاره داشت.روایت را پیش استادی بردم تا درباره سندش و اطمینان از تحقق خبرش مطمئن شوم تا نزدیک بودن ظهور را دریابم.

 

ایشان فرمودند: بله ، هم سندش خوب است ، هم این نشانه تحقق یافته است و هم ظهور بسیار نزدیک است. پس دیگر باید مهیا شویم، درست است؟

 

من که از این همه استقبال و نتیجه گیری سریع او تعجب کرده بودم گفتم:

 

- بله

 

- پس ممکن است همین جمعه حضرت بیایند؟

 

- بله، خب ممکن است

 

- خب، الان چند شنبه است؟

 

- دوشنبه

 

- پس ما الان تا جمعه وقت داریم خودمان را مهیا کنیم

 

- خب، بله

 

- اما ممکن است عزرائیل همین امشب بیاید جان ما را بگیرد، درست است؟

 

- بله

 

- آماده ای؟

 

- نه

 

- پس مواظب باش انتظار بازی نَفسَت نشود.

 

باید مواظب باشیم مبادا انتظار ما از سر کنجکاوی و ماجراجویی باشد. اگر کمی به خود سخت بگیریم، انتظار فرج را به انتظار ملاقات خدا نزدیک کنیم، به نتایج بهتری خواهیم رسید.

 

---

سفره خدا بزرگ است. پیرزنی نابینایی جلوی حضرت موسی را گرفت. گفت دعا کن خدا چشمانم را برگرداند. حضرت موسی گفت باشد. پیرزن گفت دعا کن جمالم را هم برگرداند. حضرت یک توقفی کرد. با خود گفت چشمانش را خدا داد ، دیگر زیبایی و.... وحی آمد که موسی چرا فکر می کنی؟ مگر از تو می خواهد؟