Flash Required
Flash is required to view this media. Download Here.
حسین(ع) از مکه می آمد. زهیر هم. نمی خواست با حسین(ع) رو به رو شود. اما یک جا مجبور شد همان جایی اتراق کند که حسین(ع) توقف کرده بود.
داشت غذا می خورد. یک نفر آمد و گفت: “حسین(ع) کارت دارد.”
می خواست نرود اما، زنش نگذاشت. گفت: “خجالت نمی کشی دعوت پسر محمد(ص) را رد می کنی؟”
رفت. وقتی برگشت خوش حال بود و شاد. همه ی دارایی اش را بخشید به زنش و طلاقش داد که برود دنبال زندگی اش.
خودش راه افتاد دنبال حسین(ع).
(“آفتاب بر نی”؛ برگرفته از “لهوف”، ص ۱۱۶)
توی قرآنش، وقتی دارد قصه‌ی ذبحِ اسماعیل را تعریف می‌کند، توی اوج ماجرا فقط می‌گوید؛ و تلّه للجبین؛ ابراهیم گونه‌ی اسماعیل را روی خاک انداخت و مهیّای ذبحش شد. بعد...؟ بعد دیگر چیزی نمی‌گوید. سکوت می‌کند. اصلاً آن صحنه‌ی خنجر گذاشتن بر گلو و حالِ ابراهیم توی آن لحظه و ... این‌ها را توی قرآنش نگفته.
من می‌گویم برای این شب‌های زینب بوده
که چیزی نگفته؛ برای این شب‌ها که زینب زیاد قرآن می‌خوانَد، که می‌رسد به این آیه.
من می‌گویم برای دلِ زینب بوده که آن صحنه را وصف نکرده.
من می‌گویم خدا هوای دلش را داشته. خیلی!
حج را ناتمام گذاشت. حرکت کرد سمت کوفه. قبل از رفتن نامه نوشت.
از حسین بن علی به محمد بن علی و از طرف او به بنی هاشم:
*”هرکس با من بیاید شهید می شود و هرکس بماند پیروز نمی شود. والسلام.”*
*****
ای دل تو چه می کنی؟
می روی یا می مانی ؟
داد از آن اختیاری که تو را از حسین (ع) جدا کند .
نصیحت کننده ها خیلی بودند.
می گفتند: “نرو .”
می گفت: “خدا می خواهد مرا کشته ببیند .”
می گفتند: “لااقل زن و بچه ات را نبر .”
می گفت: *”خدا می خواهد آن ها را هم اسیر ببیند. کار این امت درست نمی شود مگر با کشته شدن من و اسیر شدن خانواده ام.”*
( *”آفتاب بر نی”* ، برگرفته از “عقل سرخ” ص ۴۷)
به آیت الله بهجت(ره) گفتند: کتابی درزمینه اخلاق معرفی کنید فرمودند: لازم نیست یک کتاب باشد یک کلمه کافیست که بدانی "خدا می بیند"
مغازه دار اطراف حرم می گفت: مردم اینجا با پای علیل می روند داخل حرم و سالم بر می گردند، بی چشم وارد حرم عباس(ع( می شوند و با چشم بر می گردند، بدجوری اعتقاد دارند و جوابش را در جا می گیرند...
دل ما را می بینی آقا؟ سنگ و سنگین و خاموش! هی بردیمش به روضه ها و هی به عزای تو روی سینه مان کوبیدیم که دل را بیدار کنیم ولی نشد که نشد...
می دانم آقاجان! اعتقاد ما کم است ضعیف است کم سو است...
چه کنیم که بضاعت ما همین است و تلخی ِ این بیچارگی به زبانمان هم سرایت کرده و هی دوست داریم حسین و عباس بگوییم تا کام مان شیرین شود...
یا کاشف الکرب عن وجه الحسین! إکشف کربی بحق اخیک الحسین
مشک را که پر آب کرد،از خوشحالی
حتی حواسش نبود
دستانش را بریده اند...!
بعد ریخته شدن آب هم
آنقدر ناراحت....
که باز فرصت نکرد
سراغی بگیرد از بازوانش...
فقط وقتی حسین آمد بالای سرش
می خواست دست به سینه ، سلام دهد
که تازه فهمید
دستانش نیستند...
تمام اللهم عجل لولیک الفرج هایم را پس می گیرم!
همیشگی نیستم پای رکابت
هنوز وقتی حال دارم
فقط هستم!!
جمعشان جمع بود؛ بزرگان کوفه. سلیمان پیرمردی بود نود ساله. گفت:
“معاویه مرده. حسین(ع) با یزید بیعت نکرده و راه افتاده سمت مکه. اگر می توانید کمکش کنید، نامه بنویسید.”
نامه نوشتند و دعوتش کردند. وقتی حرکت کرد سمت کوفه، سلیمان کنار کشید. بقیه هم!
(“آفتاب بر نی”، برگرفته از “انقلاب عاشورا”، ص ۱۸۴)
فردای شبی که رفته بود خانه ی ولید، مدینه را ترک کرد. به سمت مکه.
*نه خودش، که با خانواده اش. نه پنهانی، که آشکار. نه از بی راهه، که از راه اصلی.*
وقتی می رفت، آیه ی رفتن موسی به مدین از جور فرعون را می خواند…
( *“آفتاب بر نی”* [روایت داستانی ِ زندگی امام حسین(ع)]؛ ص ۴۲)
محمدبن حنفیه گفت: “حالا که نمی خواهی بیعت کنی برو مکه. اگر نشد یمن، آنجا دوست و آشنا زیاد داریم. *ولی اگر آنجا هم احساس امنیت نکرد، سر به کوه و بیابان بگذار.* ”
حسین(ع) گفت: “از راهنمایی و دلسوزی ات ممنونم. می روم مکه؛ امیدوارم نظرت درست باشد.”
( *“آفتاب بر نی”* [روایت داستانی ِ زندگی امام حسین(ع)]؛ ص ۳۸)
صبح، مروان او را توی کوچه دید. گفت: “یک نصیحتی می خواهم به تو بکنم. اگر با یزید بیعت کنی هم برای دنیایت خوب است، هم برای آخرتت.”
حسین(ع) گفت: *”انا لله و انا الیه راجعون. آن وقت دیگر فاتحه ی اسلام خوانده است، با این خلیفه مگر چیزی هم از اسلام می ماند؟”*
( *“آفتاب بر نی”* [روایت داستانی ِ زندگی امام حسین(ع)]؛ ص ۳۷)
